به گزارش کافه خبر قزوین؛ زهرا قنبری خبرنگار کافه خبر قزوین در یادداشتی نوشت: در کوچه‌ها و خیابان‌های قزوین، دیوارهایی وجود دارند که با هر ترک، هر رنگ و هر نقش، داستانی عمیق از تاریخ، فرهنگ و تمدن این شهر را روایت می‌کنند. این دیوارها به معنای واقعی کلمه شگفت‌انگیز، بازتابی از میراثی هستند که به فراموشی سپرده نشده‌اند. هنرمندان با دستان پرتوان و ذهن‌های خلاق خود، با صرف ساعت‌ها تلاش و زحمت، نقش‌هایی زیبا از بازارهای قدیمی، معماری آجری منحصر به فرد، مراسم سنتی سرشار از روح و زندگی روزمره مردم را بر دیوارها خلق می‌کنند.

این نقاشی‌ها نزدیک به آنکه صرفاً تزئینی باشند، پیامی عمیق و فرهنگی در دل خود نهفته دارند؛ احیای هویت فرهنگی، زنده نگه داشتن خاطره‌ها و نشان دادن زیبایی‌ها و ظرافت‌های زندگی شهری. هنر خیابانی، به ویژه در این زمینه، به عنوان یک ابزار شگرف برای ارتباط میان هنرمند و بیننده عمل می‌کند. هر رنگ و هر طرح، بازتابی از تلاش و هنر انسانی است که می‌خواهد ارتباط برقرار کند، یادآوری کند و الهام‌بخش باشد. این دیوارها به ما یادآوری می‌کنند که هر گوشه از شهر، داستانی برای گفتن دارد و نه تنها یک مکان فیزیکی، بلکه یک بستر فرهنگی است که نسل‌ها بر آن زندگی کرده‌اند.

اما آن طور که انتظار می‌رود، با وجود این همه زحمت و مهارت، اغلب مردم بی‌توجه از کنار این آثار می‌گذرند. دیوارهایی که با دقت و عشق خلق شده‌اند، در سکوت خود فریاد می‌زنند؛ فریادهایی از جنس تاریخ و هنر که به گوش کسی نمی‌رسد. این بی‌توجهی، نه تنها ارزش هنرمند را کاهش می‌دهد، بلکه صدای فرهنگ و تمدن را نیز خاموش می‌کند. این در واقع به نوعی فراموشی و سهل‌انگاری نسبت به ارزش‌های فرهنگی و هنری ما تبدیل شده است و می‌تواند تهدیدی جدی برای هویت فرهنگی یک جامعه محسوب شود.

با این حال، دیوارها هنوز حرف می‌زنند. نقاشی‌ها، رنگ‌ها و خطوط، شاهدانی خاموش هستند که تلاش می‌کنند ارتباطی برقرار کنند و نسل‌های امروز را به تأمل و نگاه دوباره وادارند. هر ترک، هر نقش و هر لکه رنگ، فریادی از هنر و هویت شهری است که منتظر دیده شدن و شنیده شدن است. این آثار نه تنها نمایشی از خلاقیت هنری بلکه پیامی به نسل‌های آینده دارند؛ اینکه ما در کجا هستیم و چه فرهنگی را به ارث می‌گذاریم. آیا هویت ما در این دیوارها گم شده است؟

و در نهایت، سوالی که شاید هر رهگذری را به تفکر و تأمل عمیق‌تری سوق دهد: آیا ما واقعاً به پیام دیوارها گوش می‌دهیم، یا فقط از کنار تاریخ و هنر عبور می‌کنیم؟ آیا وقت آن نیست که لحظه‌ای درنگ کنیم و به صدای دیواری که فریاد می‌زند گوش فرا دهیم؟

این داستان همانی است که ما را به تداوم فرهنگی و احترام به هنر و تاریخ شهری‌امان دعوت می‌کند. دیوارهایی که نه تنها فریاد می‌زنند، بلکه در سکوت خود آوازی از زندگی را نیز در دل دارند. به خاطر داشته باشیم که با دیدن و شنیدن این صداها، می‌توانیم خود را در تاریخ و فرهنگ غنی‌امان دوباره پیدا کنیم.

زندگی شهری، به ویژه در قزوین، در پیچیدگی‌های خود نیازمند نگاهی بیشتر و عمیق‌تر است؛ نگاهی که به ما امکان می‌دهد تا با دیدی جدید به گذشته‌مان بنگریم و آیندۀ روشن‌تری بسازیم. در نهایت، دیوارها داستان کسانی را روایت می‌کنند که به برقراری ارتباط با ما اهمیت می‌دهند و این ما هستیم که باید به این پیام توجه کنیم و بر این اساس در جهت تقویت هویت فرهنگیمان گام برداریم.