شهرداری قزوین این روزها گویا در خرج کردن بودجه عجله دارد؛ نمونه روشن آن، نصب گاردریل در رفوژ بلوار شهید طهرانچی از چهارراه شورا تا دانشگاه آزاد است. مسیری که همین چند سال پیش با صرف هزینه‌های هنگفت جدول‌گذاری و کف‌سازی شده بود، حالا دوباره تبدیل به میدان نمایش «خرج کردن برای خرج کردن» شده است.

وقتی شهردار هیچ استراتژی برای خیابانی که به پیاده رویی در پیاده رو دچارشده است، تنها می ماند معرکه مارگیر و دستفروشان و در تاریخ قزوین باید نوشت که همانند دخو که خمره ای ساخت وخودش داخلش گرفتارشد، در ابتدای قرن تازه خیابانی را بستند و مردم در ترافیک سنگین این قلب شهر گرفتار شدند و اتوبوس و ماشین ها از بازار به ولی عصر دور قمری برای طواف دولت خانه صفوی می زنند و صدای هیچ کسی در نمی آید.

مدیرمسوول روزنامه ولایت در استان قزوین گفت: اعمال مدیریت رسانه‌ای اتاق بازرگانی قزوین توسط خانه مطبوعات، خلاف جایگاه و ظرفیت‌های قانونی خانه مطبوعات است.

در سال‌های اخیر، فضای رسانه‌ای استان قزوین، شاهد حضور افرادی بوده که خود را در لباس خبرنگار جا زده‌اند، اما نه از دانش بهره‌ای برده‌اند و نه از اخلاق. کسانی که نه دغدغه حقیقت دارند و نه تعهدی به مردم. این افراد، با تکیه بر غوغاسالاری و تخریب، رسانه را به ابزاری برای منافع شخصی و مطامع مادی خود بدل کرده‌اند.

عدم حضور و مشارکت مسئولان فرهنگی در این رویداد، نه‌تنها نشانۀ کم‌اهمیت دانستن تلاش ناشران است، بلکه پیام روشنی دربارۀ جایگاه کتاب و نشر در اولویت‌های فرهنگی استان ارسال می‌کند. انتظار می‌رود که نهادهای مسئول، در آینده رویکردی متفاوت اتخاذ کرده و حداقل در مقام حمایت معنوی از این‌گونه فعالیت‌ها برآیند.

آقای استاندار! اینکه بیاییم برخی از برنامه های روتین شهر را روزهای یکشنبه اجرا کنیم و سَنَدَش را به نام "یکشنبه های فرهنگی" بزنیم، هیچ دردی از دردهای اهالی فرهنگ و هنر و مردم فرهنگ دوست قزوین را دوا نخواهد کرد، بنابراین بایستی با مطالعه و بررسی مناسبِ تاریخ پر فراز و نشیب گذشته‏ ی این شهر و نیازمندی های فرهنگی اهالی صبورش، بدون پرداختن به شعارهای دَمِ دستی و سرگرم کننده، "بروید سر اصل مطلب"!

اهدای هدیه‌ای متفاوت به هادی عامل در یک برنامه تلویزیونی پس از آنکه ویدیوی تقطیع‌شده از آن در فضای مجازی دست به دست شد، با واکنش‌های فراوانی مواجه شده است. انتقادهایی که حالا با همراهی رییس صداوسیما هم همراه شده و تولید این صحنه‌ها را با هر هدف و تحت هر عنوانی را خطا دانسته است.

حیرت آور است شهری که بسیاری از هنرمندان و تشکل های فرهنگی اش به واسطه عدم پشتیبانی مالی ره به جایی نبرده و ایده ها در بطن خود دفن می شوند برای یک چهره ناآشنا با قزوین فرش قرمز پهن کرده و چند ده میلیارد تومان کنار می گذارند تا بیش از هروقت دیگر معلوم شود که چقدر واژه فرهنگ در این شهر مهجور و مظلوم است.

اما بر خلاف تصور و انتظار مخاطب این وضعیت در مالی آنچنان محدودیتی در ادراک او از جهان اطراف ایجاد نکرده است. او آموخته است که جهان را از دریچه ذهن خود تماشا کند حتی بارها و به کرات در نمایش میبینیم که مالی از زندگی بدون دیدن جهان بطور واقع رضایت نسبی دارد، جهانی که برای خودش ساخته پر از رنگ ها و ادراک زیبا در قالبی درونی‌ست.

عَدَمِ توجه به اینکه چرا ما همیشه بایستی میزبانان شایسته ای برای دیگران باشیم، اما مدیران خوبی برای رشد و ارتقای سطح فرهنگ و هنر همشهریان مان نباشیم، درد همیشگی ماست. دردی که در همین جشنواره هم به جهت سطح نازل حضور و کیفیت آثار هنرمندان قزوین، ناکارآمدی مدیران استان، بویژه مدیران دستگاههای مرتبط را به خوبی نمایان ساخت.