به گزارش کافه خبر قزوین؛حسن شکیب زاده نویسنده و روزنامه نگار در یادداشتی که در اختیار کافه خبر قزوین قرار داده است می نویسد: یکی از طرح های ارزشمندی که در دولت دوازدهم و شورای اسلامی وقت شهر قزوین، مصوب و کار اجرایی‏اش هم آغاز شد، طرح احداث تئاتر شهر قزوین بود. پروژه‏ای که با آغاز اجرای آن، نور امید را در دل مردم و خیل هنرمندان این هنر مردمی در شهر روشن کرد. مسئولین و اعضای فرهنگ دوست شورای شهر هم در آن دوران به جد کار احداث این پروژه را پی گرفته و علیرغم همه‏ ی بی مهری ها و کارشکنی های رایج، پروژه را تا بیش از هشتاد درصد اجرا کردند لیکن الباقی آن تا اجرای کامل پروژه، با روی کار آمدن دولت سیزدهم و شهردار و اعضای جدید شورای شهر، راکد ماند.

اگر چه، چند صباحی حضور و اقدامات مسئولین امر در همان زمان ادامه پیدا می کرد، کار پروژه به انتها می رسید، اما از آنجایی که معمولا هر دولت و تشکیلاتی که بر سر کار می آید، خود را همه چیز دان و عقل کل دانسته و تقریبا همه‏ ی طرح ها و پروژه های دستگاه‏های قبل را فاقد ارزش و اهمیت می دانند، مدیران روی کار آمده ابتدا اعتقاد و تمایل زیادی برای تداوم اجرای این طرح نداشتند، ولی از آنجائیکه  بخش اعظم پروژه اجرا شده بود و همچنان مطالبه‏ی مهم اهالی فرهنگ و هنر هم بود، چاره‏ ای نیافتند تا اجرای طرح را دست و پا شکسته ادامه دهند که حداقل پاسخی به انتظارات مردم، بویژه اهالی فرهنگ و هنر شهر داده باشند.

و اینگونه شد که بالاخره اجرای طرح فوق توسط مدعیان وضع موجود جامعه مورد بهره برداری قرار گرفت تا برگی به برگ های عملکرد و رزومه ی دست اندرزکاران امروز پروژه افزوده شود. آن هم بدون اینکه ذکر نامی از بانیان اصلی و گذشته پروژه و اقدامات آنان به میان آید.

و اما تئاتر شهر، این پروژه‏ی مهم و ضروری شهر در حالی به بهره برداری رسید که انتظار می رفت مجموعه در اختیار اهلش، یعنی صدها هنرمند تئاتر شهر و حداقل انجمن هنرهای نمایشی قرار گیرد تا صدها هنرمند تئاتر استان از سالها سرگردانی نجات یافته و با اجرای ایده ها و طرح های بزرگی که در سر داشتند زمینه‏ ی رشد و توسعه ‏ی نمایش را بیش از پیش فراهم سازند.

اما متاسفانه در حالی که بیش از ده گروه فعال نمایشی و حداقل سیصد تن از هنرمندان فعال تئاتر استان به فکر نجات از دربه دری و دچار چه کنم چه کنم شده بودند، شهرداری قزوین بدون توجه به جایگاه هنر مردمی تئاتر و اهالی مظلوم آن در استان، نه تنها هیچ یک از هنرمندان و مجموعه ها‏ی هنری را در مدیریت و استفاده از امکانات تئاتر شهر به همکاری نگرفت که با گماردن افراد فاقد اطلاعات و سبقه‏ ی هنری، به خصوص در حوزه‏ی هنرهای نمایشی، زمینه‏ ی حاشیه نشینی آنان را بیش از پیش فراهم ساخت. به طوری که پس از راه اندازی ساختمان تئاتر شهر، اهالی هنر رغبتی به اجرای نمایش های‏شان در این مجموعه را نداشته و  همچنان نمایش های زیادی را با اما و اگرهای فراوان در سایر سالن های کوچک شهر و همانند گذشته اجرا کردند و هم اکنون نیز.

در واقع مجموعه‏ ی تئاتر شهری که می توانست و می تواند مکانی برای پرو بال دادن به هنرمندان و جذب علاقمندان به تئاتر استان و ایجاد وحدت و همدلی بین آنها باشد، هم اکنون با به انحصار در آوردن این مجموعه توسط شهرداری و گماردن افراد فاقد تخصص هنری و اداری مربوطه، نه تنها هیچ یک از آمال و آرزوهای تئاتر شهر و جوانان آینده سازش تحقق نیافت بلکه حداقل هایی هم که در گذشته در اختیار هنرمندان بود به اشکال مختلف از آنها دریغ گردید.

مجموعه ه‏ای که با برنامه‏ ریزی های کارشناسانه، از جمله دعوت از بزرگان تئاتر کشور برای آموزش و برگزاری کارگاه های آموزشی و تخصصی هنرمندان، دعوت از گروه های نمایشی مطرح سایر استانها برای نمایش آثارشان در قزوین جهت ارتقاع سطح دید و نگاه هنرمندان تئاتر و مردم استان، تبادل فرهنگ و هنر بومی با سایر استان های کشور و بسیاری از فعالیت های مرتبط نمایشی مرکزی قابل اعتنا برای اهالی هنر و هنرمندان هنرهای نمایشی در کشور باشد.
به گواه تاریخ و گذشته‏ ی این هنر، تئاتر قزوین با پیشینه‏ی درخشان و برجسته‏ای که در عرصه‏ ی اجتماعی داشته و دارد، تاکنون نمایش های بزرگ و موثری ارایه داده و از جایگاه ویژه‏ای نیز در سطح ملی برخوردار می باشد که بایستی زمینه ی ارتقاع و گسترش فعالیت‏ هایش با اختصاص لوازم و امکانات لازم، بیش از پیش فراهم گردد.

در واقع امروزه اگر قرار باشد به مجموعه‏ ی تشکل های هنری و هنرمندان تئاتر استان توجه لازم صورت بگیرد بایستی اداره‏ ی تئاتر شهر و نحوه‏ ی استفاده از فضا و امکانات آن در اختیار اهالی تئاتر گذاشته شده و باور داشته باشیم که هنرمندان و دست اندرکاران این هنر مردمی، خود از فرزندان دلسوز و خیرخواه همین شهر می باشند و برای ارتقای سطح فرهنگ و هنرشان بایستی از هیچ کوششی دریغ نکرد.

امروزه اگر چه هنر نمایشی قزوین با توجه به موفقیت های سال های اخیرش، بخصوص افتخارات کسب شده‏اش در جشنواره های ملی تئاتر فجر، در آفرینش نمایش های فاخر هنری حرف برای گفتن بسیار داشته و دارد، اما در سایر موارد، بخصوص در حوزه‏ی تربیت و آموزش هنرجویان و پژوهش امور هنرهای نمایشی، راه درازی را پیش روی دارد که غفلت از آن عواقب ناخوشایندی را پیش روی هنر و اهالی هنر این استان قرار خواهد داد.

البته اگرچه نقش سایر دستگاه های فرهنگی و هنری، به خصوص اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی استان در تحقق اهداف اهالی هنر استان بایستی مورد توجه باشد که نیست، اما مسئولین شهرداری و اعضای شورای شهر نیز بایستی بپذیرند که شهر و امکانات آن، اموال شخصی آنها نیست که در انحصار اهداف شخصی خود و گروهی خاص قرار داده شود، بلکه فرصتی است که با پول مردم و امکاناتی که از آنِ شهروندان همین شهر است فراهم گردیده تا در اختیار و خدمت عموم مردم -که صاحبان اصلی‏اش می باشند- قرار داده شود.