سام کلانتری متولد ۱۳۵۵ ، کارگردان و تهیه کننده سینمای مستند ، از اعضا هیات انتخاب این دوره جشنواره یادگار است. او که تاکنون مستدهایی موفقی همچون “جایی برای فرشته ها نیست” و “مانکن های قلعه حسن خان” را کارگردانی کرده و جوایز بسیاری از جمله  سیمرغ بلورین سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر ، جایزه بهترین فیلم مستند از سیزدهمین جشنواره سینما حقیقت، جایزه بهترین کارگردانی جشن خانه سینما و جوایز دیگر را دریافت کرده و رییس نهمین جشن سینمای مستند ایران نیز بوده، درباره جشنواره یادگار می گوید:  در کشوری به وسعت ایران با عمق فرهنگی و تاریخی ای که دارد، برگزاری جشنواره یادگار از واجباتی است که مسئولین باید در راس کار خود قرار دهند.در ادامه، گفتگوی جشنواره یادگار با این کارگردان موفق سینمای مستند را می خوانید:

آیا در دوره های قبلی جشنواره یادگار فیلمی داشتید؟

متاسفانه در دوره های قبلی فیلم نداشتم اما به عنوان بیننده و همراه حضور داشتم و از بودن در آن دوره های جشنواره لذت بردم.

فکر می کنید برگزاری جشنواره یادگار چه اندازه مهم است و چه تاثیری می تواند داشته باشد؟

حوزه میراث فرهنگی ایران به قدری غنی و عمیق هست که هرچقدر بر روی آن کار بشود کم است. ملت ها و کشورهایی که یک  پنجم یا  یک دهم میراث باارزش ما را دارند، هرساله به شکل های مختلف سعی می کنند این دارایی را به تصویر بکشند و از این دعوت به دیدن، سودآوری داشته باشند. فرهنگی موفق است که بر روی داشته ها و میراث خود بایستد و به مردم جهان این افق را عرضه کند. ما در حوزه مستندنگاری میراث  فرهنگی مان بسیار عقب هستیم و هرچقدر تلاش کنیم و بودجه صرف کنیم نه تنها راه دوری نرفته، بلکه اگر دید درست ارز آوری هم داشته باشیم، می توانیم از آن برای کشور درآمد هم کسب کنیم.

با توجه به اینکه عضو هیات انتخاب جشنواره هستید، سطح کمی و کیفی آثار را چگونه ارزیابی می کنید؟ چه تغییراتی در ساختار و محتوای مستندها طی این ۵سال اتفاق افتاده بود؟

باتوجه به اینکه جشنواره چندسال برگزار نشده بود، تعداد عمده ای از فیلم ها را دیده بودم و درباره شان اطلاعات داشتم. آن چیزی که به وضوح می توانستم  تغییر آن را در این پنج سال در تولیدات سینما ی مستند به خصوص در فیلم های میراثی احساس کنم، این است که وجه تکنیکال چه در فیلمبرداری و صدابرداری و چه در پست پروداکشن به شدت رشد کرده و عوامل فنی با دقت و وسواس بیشتری وارد بخش های مختلف می شوند و این پیشرفت فنی به نظر من بسیار حایز اهمیت و از نکات مثبت است. فیلمسازان ما متوجه شده اند که اگر بخواهیم در بازارهای جهانی رقابت کنیم و فیلم های مان دیده شود باید از سطح استاندارد قابل قبول فنی بهره مند باشیم. احساس می کنم در فیلم های متاخر این استاندارد رعایت شده و این تلاش شروع خوبی است تا بتوانیم در شبکه ها یا پلتفرم های مختلف بین المللی آثار میراثی مان را عرضه کنیم تا مردم جهان با ما آشنا شوند.

نکات منفی یا قابل نقدی نیز در کلیت آثار به چشم می خورد؟

اصولا در جشن، ورود کردن به نکات منفی زیاد جذاب نیست. ترجیح می دهم وقتی جشن یا جشنواره ای قرار است برگزار شود نکات مثبت را یادآوری کنم. اما در بعضی از فیلم ها ما ضعف پژوهش را می بینیم و احساس می کنم که در بسیاری از شاخه ها پیشرفت محسوسی را در حوزه پژوهش نداشتیم. صبر همه ما شاید کم شده ولی نباید فراموش کنیم که فیلم ها بر روی متن ها سوار می شوند و می توانند حرفی برای گفتن داشته باشند  ومتن ها نیز بر روی شانه پژوهش ها سوار می شوند. من فکر می کنم اگر کمی به این مساله بیشتر دقت کنیم پیشرفت خوبی خواهیم داشت.

درباره انتخاب استان قزوین به عنوان پایگاه برگزاری جشنواره یادگار چه طور فکر می کنید؟

به نظر من انتخاب استان قزوین اتخاب درست و دقیقی است و همانطور که توانستیم استان اصفهان را پایگاه جشنواره کودک کنیم استان قزوین بسیار با موضوع این جشنواره مرتبط است . تاریخ باشکوه، میراث فرهنگی غنی و هنرمندان بزرگی که این استان دارد با اسم این جشنواره همخوان است.

پیامی برای جشنواره بیان کنید تا به یادگار بماند:

پیامم در سطور گفته های قبل موجود است و آن این است اگر به میراث و داشته های مان احترام بگذاریم قطعا نسل های آینده هم این کار را خواهند کرد و به نظر من ملتی می تواند سرش را بالا بگیرد که به میراثی که داشته بتواند افتخار کند و این اتفاق وقتی می افتد که بتوانیم میراث فرهنگی مان را به دنیا معرفی کنیم. احترام به میراث فرهنگی باید سرلوحه هر پدر و مادری برای آموزش به فرزندان شان در اولین قدم ها باشد.