به گزارش کافه خبر قزوین،این کتاب مجموعه‌ای از یادداشت‌های عاشورایی نوشته محمدرضا زائری و محصول انتشارات خیمه است. در این کتاب نویسنده در تلاش است با مطالعه و بررسی فرهنگ و رفتارهای افراد در این ماه، سبک زندگی حسینی را ارائه دهد و به تبیین روشن‌تر و دقیق‌تر ابعاد زندگی حسینی بپردازد.

در مقدمه کتاب لزوم بررسی سبک زندگی حسینی را بیان می‌کند. در مقدمه آمده است که از جایی که زندگی دنیا بی‌نتیجه نیست و انسان در این فرصت با اعمالش برای آن دنیا آماده می‌شود باید سبک زندگی درستی را پی بگیرد. انسان نیازمند پیشوا و راهنماست و با همین پیشوا در آخرت محشور می‌شود. در نتیجه باید امامی را برگزید که ما را به سعادت برساند و چه کسی از امام حسین علیه‌السلام بهتر است.

این کتاب از یک مقدمه و ۲۰ یادداشت تشکیل شده است که عبارتند از: فرهنگ عاشورایی؛ نگاهی گذرا به سبک زندگی دینی در ایام محرم، مأموریت: زنده‌داشتن مکتب اهل‌بیت(ع)، شما چند نفر هستید؟ (استراتژی اسلام اجتماعی: «جماعت» درمقابل «جمعیت»)، روضه‌های ساده‌ خانگی، سبک زندگی ماست، خون خدا در رگ جامعه، مغز «نیت» در پوسته‌ی «عمل»، امر ما را إحیا کنید!، امر ما این‌گونه احیا می‌شود؛ به پشت سر نگاه کن، همه می‌توانند مکتب اهل‌بیت (ع) را زنده کنند حتی شما دوست عزیز!، تاریخ و جغرافیایی به‌ وسعت انسان و جهان (در حاشیۀ فتوای حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در تحریم ناسزاگویی به صحابه و همسران پیامبر)، فرماندۀ مطیع سربـاز مطیع می‌خواهد!، «مصباح» دعا در «زجاجۀ» خیمه، زندگی در ترازوی حکمت (در حاشیۀ تجربۀ برنامۀ رمضانی «شب‌های روشن»)، دوستت دارم! به ‌خاطر امام‌ حسین علیه‌السلام (در استقبال از پیاده‌روی اربعین)، عاشورا مهم‌ترین دلیل برای ضرورت غیبت است (گفت‌وگو با متفکر برجستۀ مغرب، سید اِدریس هانی) و خیر سرمان منتظر آقاییم!

این کتاب در سه بخش مسائل پیرامون سبک زندگی حسینی و عاشورایی را بررسی می‌کند. این بخش‌ها عبارتند از:

۱) خوردن و آشامیدن؛ در این بخش به بیان آداب خوردن و آشامیدن برای محرم و تمام طول سال، لزوم توزیع غذای نذری در این ماه و چگونگی آموزش این آداب به نوجوانان و کودکان می‌پردازد.

۲) پوشاک و دکوراسیون؛ کتاب به بیان لزوم سیاه زدن در ایام عزای امام حسین و آداب صحیح پوشش در این ایام را بیان می‌کند. همچنین درباره استفاده از وسایل و تزییات محرمی می‌پردازد.

۳) آداب و عادات؛ کتاب به شرح آداب و عادات ماه محرم در عزاداری‌ها، زندگی شخصی و اجتماعی، آداب عبادی افراد می‌پردازد.

در بخشی از مقدمه کتاب آمده است:

… نفس‌کشیدن در ذکر فضیلت‌ها و منقبت‌های او، آه دردمندانه برآوردن در مصائب او، اشک سوزناک ریختن در شهادت او، حضور در مجالس یاد او، همراهی‌کردن در بزرگداشت نام او، درحقیقت نوعی اعلام موضع برای همراهی با آن جبهه حق و ثبت امضا در دفتر حق‌جویان و حق‌مداران است و ذکر خداوند و عبادت او به‌شمار می‌آید و بدین‌ترتیب، آن زندگی آرمانی در «زندگی حسینی» تجلی می‌یابد و آن معنا در این صورت تحقق می‌پذیرد.

چون خداوند حسین (ع)، بزرگ‌ترین فدایی توحید و بندگی، را دوست می‌دارد، هرکه حسین‌بن‌علی را دوست بدارد محبوب خدا می‌شود (أحبّ الله من أحبّ حسینا) و این محبت نیز خواستنی و انتخاب‌کردنی و ساختنی و جستنی نیست؛ این محبت عطیه و عنایتی است که خداوند به هرکه بخواهد می‌دهد و به هرکه بپسندد مرحمت می‌کند: «إِنَّکَ لا تَهْدی مَنْ أَحْبَبْتَ وَ لکِنَّ اللَّهَ یَهْدی مَنْ یَشاءُ»؛ تو ای پیامبر، نمی‌توانی هرکه را بخواهی هدایت کنی؛ بلکه خدا هرکه را بخواهد هدایت می‌کند. «تا یار که را خواهد و میلش به که باشد!» و این محبت، درحقیقت، بزرگ‌ترین اکرام و بزرگداشت خداوند است که سپاس و شکر می‌خواهد…

در بخشی دیگری از کتاب آمده است:

می‌خواهیم این چند روز دنیا را حسینی زندگی کنیم تا در آخرت حسینی باشیم و به‌شمار آییم. خداوند فرمود: “یوم ندعوا کل اناس بامامهم”؛ در روز رستاخیز، هر گروهی را با امامشان فرامی‌خوانیم. پیشوای مذهب ما دل‌خوشمان ساخت که: “من أحبنا حشر معنا”؛ هرکه ما را دوست داشته باشد، با ما محشور می‌شود.

بدین‌سان، زندگی روزمره ما از بدو تولد تا هنگام مرگ با عشق و شور حسینی گره می‌خورد. کام نوزاد را با تربت سیدالشهدا(ع) برمی‌داریم تا نخستین تماس مادی او با خاک کربلا باشد و در گوش او اذان عشق و اقامه وفاداری می‌گوییم تا خدا را جز از چشم معرفت حسین نشناسد و جز در محراب دلدادگی حسین به عبادت نایستد. در مجالس و هیأت‌های حسینی حاضر می‌شویم و مادر با اشک روضه نوزاد شیر می‌دهد و پیراهن مشکی عزا بر تنش می‌کند و پدر سینه‌زدن و نوحه‌خواندنش می‌آموزد و تا هنگام مرگ که باز تربت سیدالشهدا بر زبان جنازه می‌گذاریم که آخرین توشه‌اش از دنیا و آخرین زادش خاک کربلا باشد، شاید که بتواند در پاسخ فرشتگان محاسبه‌گر، امام و ولی خود را معرفی کند.