به گزارش کافه خبر قزوین؛ رکسانا رضایی روزنامه نگار و مدرس دانشگاه در پایگاه خبری نگاه آنلاین مینویسد: عجایب این شورای شهر غریبه با شهر همین بس که مصوب می کنند چند ده میلیارد تومان ناقابل در جیب یک مستندساز غیربومی بگذارند تا شهر بی هتل و بی زیرساخت گردشگری بیشتر به توریست ها شناسانده شود.

حیرت آور است شهری که بسیاری از هنرمندان و تشکل های فرهنگی اش به واسطه عدم پشتیبانی مالی ره به جایی نبرده و ایده ها در بطن خود دفن می شوند برای یک چهره ناآشنا با قزوین فرش قرمز پهن کرده و چند ده میلیارد تومان کنار می گذارند تا بیش از هروقت دیگر معلوم شود که چقدر واژه فرهنگ در این شهر مهجور و مظلوم است.

کاش حضرات شورا نشین توضیح دهند که چگونه است مدیریتی شهری از چاپ مطبوعه مربوط به خود سرباز می زند و معادلات مالی را مطرح می کند و از سویی دیگر با دست و دلبازی به پروژه چند ده میلیاردی یک غریبه رای می دهند.

این البته درد امروز و دیروز قزوین نیست و سالهاست که در این شهر مرغ همسایه غاز است.منطق حکم می کرد بخشی از این هزینه سنگین را صرف زیرساخت ها کنند تا اگر مستندی ساخته شد و موجب ورود گردشگر به شهر گردید حداقل امکانات سکونتی مثل یک هتل سه ستاره مهیا باشد.

قطعا همگی باور داریم در عصر حاضر گردشگری یکی از امتیازات خاص کشورها در ارتقاء GDP می باشد اما یادمان نرود رسیدن به فصل درو محصول نیازمند ساختاری است که ما همچنان اندرخم کوچه اولش ایستاده ایم.

به طور مثال سعدالسلطنه به عنوان یکی از شاخص های میراث فرهنگی و گردشگری شهر هنوز از داشتن یک پارکینگ ساده بی بهره است‌.این کاروانسرای بی بدیل که از قضا به تازگی ثبت جهانی نیز شده هنوز در شعاع ۵۰۰ متری خود به زمین ها و کاروانسراهای متروکه ای منتهی می شود که نه در شان شهر است و نه در شان یک میراث ثبت شده در شناسنامه جهانی.

هیچ عقل سلیمی مخالف معرفی شهر در گستره ملی و جهانی نیست اما بهتر آن بود تا تیم مدیریت شهری قبل از تصویب چنین طرح خامی چرخی در شهر می زدند و کمی منطقی تر به این می اندیشیدند که آیا با گوشه ای از این میلیاردها تومان نمی شد تحولی در فرهنگ شهر ایجاد کرد.
آیا نمی شد پروژه های نیمه تمام هتلی را اندکی پیش برد که حداقل گردشگر جایی برای سپری کردن شب داشته باشد.

آیا نمی شد به خیابان های اطراف سعدالسلطنه دستی کشید و برای پیاده راه مقابل عمارت کلاه فرنگی که تبدیل به بازار روز دستفروشان شده ایده ای در خور ارائه داد و چهره زشت خیابان را ترمیم کرد.

اولویت معرفی شهر قرار گرفتن در ساختار تامین بودجه صدا و سیما است و یا شناساندن درست و تخصصی شهری که با هزار و یک پتانسیل بی بدیل توانایی جذب گردشگر از تمام نقاط گیتی را داراست.

وقتی بودجه شهر از جیب مردمانش تغذیه می کند پس باید صرفا به سامان این شهر بپردازد و با هزینه بیت المال که امانتی بیش دست جنابان بلدیه نشین نیست برای شیرین شدن خدمت دوستان پایتخت نشین شان دسته گل نفرستند و قالی قرمز پهن نکنند و برای احترام به شعور مردم شفاف به زوایای پیدا و پنهان این فکر پر از اما و اگر بپردازند.

بی تعارف باید عرض کرد از این شورا انتظار معجزه ای نداشته و نخواهیم داشت.
طرح و ایده و اقدام فرهنگی پیشکش، حداقل بیت المال را اینگونه به هدر ندهید که انتهای این طرح از آغاز پیداست.

درست است که سازمان فرهنگی و ورزشی شهرداری مدتهاست در اغماء به سر می برد و خالی از هر طرحی فقط با روزمرگی روزگار می گذراند و ظاهرا از آنجا که فرهنگ اولویت مدیریت شهری قزوین نیست کسی کاری به کارش ندارد،ولی هستند دلسوزان فرهنگ دوست و فرهنگی و عالمان این حوزه که مشفقانه برای توسعه شهر نسخه عاجل و شفابخش بپیچند و قزوین را به دنیا بیش از امروز معرفی کنند.
افسوس که اعتقادی به توانمندی فرزندان این شهر و تشکیل اتاق فکر تخصصی نداریم.

بیش از این عرضی نیست که سالهاست از ما گفتن و از حضرات ساکن پارلمان شهر نشنیدن است.