به گزارش کافه خبر قزوین،ناهید هدایتی-فعال فرهنگی در یادداشتی که در اختیار کافه خبر قرار داده است می نویسد: هنرمندان پیش از شیوع ویروس کرونا به دنبال راه حلی برای برون رفت از اوضاع اقتصادی خود بودند و معدود هنرمندانی هم که به سبب شهرت بسیار، بدون دغدغه مالی می توانستند زندگی خود را سپری کنند ولیکن در این شرایط و با حضور ویروس کرونا، هنری همانند تئاتر که فقط با اجرای زنده معنی و مفهوم پیدا می کند ضربه سختی را به هنرمندان این عرصه متحمل کرده است.

شیوع کرونا و تاکید مسئولان بهداشتی بر اجتناب از شکل‌ گیری اجتماعات سبب شد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به منظور حفظ سلامت مردم همه رویدادهای فرهنگی و هنری در کشور از جمله سالن‌های تئاتر را تعطیل کند.

جنس تئاتر با فضای مجازی مطابقت نمی کند

هر چند بر اساس سیاستگذاری های مسئولان بهداشتی و وزارت فرهنگ و ارشاد همه هنرها به سمت فضای مجازی سوق پیدا کرد اما به دلیل جنس فعالیت گروه‌های تئاتر و الزام نمایش صحنه ‌ای این فضا برای اهالی تئاتر نتوانست مثمر ثمر باشد چرا که تمرین این هنر احتیاج به فعالیتی چهره به چهره دارد.

از سوی دیگر،تئاتر در ایران هنری است که در حالت عادی نیز آن طور که باید نمی تواند هزینه های عوامل خود را که ماهها برای چندین اجرای متوالی، تلاش می شود پرداخت کند،ضمن اینکه علاقه و دغدغه هنرمندان همیشه این موضوع بوده است که به هر قیمتی که شده چراغ صحنه را روشن نگه دارند تا بتوانند این هنر را تقویت کرده و زنده نگهدارند.

باید تصریح کرد که فراموش شدن تئاتر در استان ها خطری جدی محسوب می شود به این دلیل که ممکن است بدنه تئاتر به سبب دور شدن افراد حرفه ای از صحنه نمایش و ورود افراد مبتدی و کم تجربه به این عرصه سبب افت کیفیت نمایش ها و تاثیر منفی بر روی علاقمندان به این رشته و حتی مخاطبان می شود.

فیلم تئاتر و یا تله تئاتر پاسخگوی نیاز مخاطب و بازیگر نیست

همواره فیلم تئاتر و یا تله تئاتر که نزدیکترین فرمت به تئاتر آنلاین است بنا به دلیل گسست احساس میان اجرا کنندگان و مخاطب و نبود کنش و واکنش میان هنرمند و مخاطبان، هیچگاه اشتیاق و محبوبیت چشمگیری را نه برای هنرمندان نه برای مخاطبان در بر نداشته است تا آنجا که حتی در برخی مواقع نیز ملال آور شده است به بیان دیگر، تئاتر در فرم و ارائه  محتوا آن قدر با سینما و دیگر هنرهای تصویری متفاوت است که تماشای تئاتر بر روی هر نوع صفحه مجازی نه برای مخاطب چنگی به دل می‌زند و نه برای بازیگر به عنوان بزرگترین عوامل صحنه، برای تخلیه و انتقال احساسات آن جذابیت همیشگی را ندارد.

به علت مشکلات اقتصادی مردم شرایط خرید محصولات فرهنگی را نخواهند داشت

شواهد نشان می دهد که تئاتر ایران در دوران کرونا هم روزهای سختی را تحمل کرده است؛ نبود اطمینان از وضعیت بهداشتی سالن‌ها برای تجمعو نیز شرایط اقتصادی از جمله مشکلات اصلی آن است از این جهت که مردم به لحاظ اقتصادی در تنگنا هستند و احتمالا در چنین شرایط سختی نخستین چیزی که از سبد خانوار حذف می شود محصولات فرهنگی و هنری است که خود ضربه مهلکی به اقتصاد تئاتر است.

 با توجه به مشکلات اقتصادی و معیشتی مذکور در چنین شرایطی نمی توان قیمت بلیت نمایش‌ها را متناسب با افزایش هزینه‌ها، بیافزاید چرا که مخاطبان با مشکل تهیه بلیت روبرو می شوند یا شاهد کاهش قابل توجه مخاطبان در صحنه نمایش خواهیم بود.

تاثیر منفی ویروس کرونا بر بسیاری از مشاغل به ویژه در حوزه فرهنگ و هنر که حتی پیش از این نیز مظلوم و بی پشتوانه اقتصادی به فعالیت می پرداخت بیشتر از گذشته در جامعه مشاهده می شود ولیکن آنچه که در حال حاضر بیشتر ازهمیشه ملموس تر است بلاتکلیفی هنرمندان در زمینه “اقتصاد هنر” است.

تئاتر یک “اندیشه جمعی ” است

تامین معاش بسیاری از افرادی که تنها راه درآمدشان به طور مستقیم و غیرمستقیم به هنرهای نمایشی مرتبط است سبب نگرانی‌ واسترسی فراگیر در بین این قشر از هنرمندان شده است به طوری که اصلا معلوم نیست تا چه زمانی این روند ادامه پیدا خواهد کرد.

تئاتر تنها یک رشته هنری نیست ،این هنر به صورت جمعی و گروهی” تولید” و در اجتماع معنی و مفهوم پیدا می کند و بر اساس داستان همه از اعضای گروه تا مخاطبان به یک “اندیشه جمعی” می رسند.

خنده من از گریه غم انگیز تر است

همچنین نباید فراموش کرد که اهالی فرهنگ و هنر همواره در پروسه بحران هایی که در کشور رخ داده است با وجودی که زیر ذره بین بودند و ممکن بود دچار حواشی بسیار شوند در حد توان خود در میان مردم بودند و با اجراهایی همچون “نمایش” و “کنسرت” به نفع مردم محروم و آسیب دیده در جذب کمک مالی تاثیر بسزایی داشتند و در حال حاضر مردم را به “در خانه ماندن” تشویق و ترغیب می کنند و با انتشار اجراهای موسیقی و نمایش فیلم به صورت مجازی در کنار مردم هستند و آنها را تنها نگذاشتند. اما در پشت پرده این ماجرا، افرادی که تنها راه کسب درآمدشان از طریق این هنر است،هزینه سنگین زندگی نه تنها برایشان سخت و طاقت فرسا شده بلکه آنان را نیز ناامید کرده است.

هنرمندان تئاتر در شرایط بحران کرونا مثل همیشه در این دوران هم بر صورت های خود نقاب های خندان می زنند تا چهره واقعی آنان پیش چشم مردم هویدا نشود در نتیجه از مسئولان انتظار می رود در دوران کرونا و بعد از کرونا نگاه ویژه تری که فقط در “حد شعار و حرف” خلاصه نشده باشد به این قشر داشته باشند و به این موضوع توجه کنند که عدم حمایت مسئولان از هنرمندان سبب دلسردی آنان از خلق آثار هنری فاخر خواهد شد.

به امید روزی که هنر و هنرمند در سرزمین ایران که از دیرباز صاحب فرهنگ و هنر بوده است، جایگاه واقعی خود را دوباره بتواند باز پس گیرد.