به گزارش کافه خبر قزوین،سید مهدی صادقی فعال اجتماعی در یادداشتی که در اختیار کافه خبر قزوین قرار داده است می نویسد:سال‌هاست که با نزدیک شدن به ۱۲ آذر ماه روز جهانی افراد دارای معلولیت ،موضوع مناسب سازی و دسترس‌پذیری مورد توجه مدیران شهری و اهالی رسانه قرار می‌گیرد و بارها و بارها با واژهایی همچون ،معلولیت مناسب سازی و دسترس پذیری مواجه می‌شویم،واژه ای تکراری اما بدون عمل……

این روزها یکی از این واژه های پر تکرار ‘’شهر دوستدار معلول’’ است شهری که ادعای آمادگی پذیرایی از شهروندان خود را بدون محدودیت برای تمام اقشار خصوصاً شهروندان دارای معلولیت دارد و شهر را برای همه دسترس‌پذیر می‌داند اما چرا شهر دوستدار معلول فقط در حد یک واژه رویایی باقی مانده است.

اگر پای درد دل معلولان نشسته باشید عمده گلایه آنان از وضعیت موجود در فضاهای شهری از جمله ادارات، پارک ها، بانکها، کیوسک های تلفن، اماکن عمومی و … است.

جملاتی مانند “باید در خانه بمانیم چون هیچ چیز در شهر استاندارد نیست”، “دوست دارم سینما بروم، فرهنگسرا بروم، ورزش کنم ولی هیچ کدام از این امکان برای من مناسب سازی نشده است” و … از جمله جملاتی است که معلولان از آن به عنوان درد یاد می کنند و سالهاست برای این “درد” درمانی اندیشیده نشده است.

شاید هنگامی که از خیابان عبور کرده اید گاهی اوقات شاهد نگاه ترحم آمیز مردم به نابینایی بوده اید که برای رد شدن از خیابان دستان عابری را می طلبد و اگر برای او امکانات مناسب تهیه می شد نیازمند دستان کسی نبود.
حتی ممکن است وقتی برای انجام کاری به یکی از ادارات مراجعه کرده باشید متوجه توقف ویلچر یک معلول در پشت پله ها شده باشید که برای بالا رفتن از این همه پله چندین نفر باید به یاری او بشتابند و اگر برای او محل مناسبی در نظر گرفته شده بود پشت خط پله های ادارات با حسرت به پاهایش نگاه نمی کرد.

همه این حسرت ها و گلایه ها را می شود رفع کرد اما هر روز با وجود اینکه هر کدام از ما شاهد این صحنه های تلخ و دردناک هستیم ولی چرا کاری انجام نمی شود.

شهرداری پا به میدان عمل بگذارد

یکی از نهادهایی که در این زمینه فعالیت های خود را باید دوچندان کنند شهرداریها هستند که در این راستا با چگونگی استانداردسازی اماکن شهری برای معلولان آشنا شده و پا به میدان عمل گذارند.

عدم درک درست از معلولیت و نیازهای ویژه‌ی آن به دلیل عدم حضور این قشر از جامعه است، در توضیح دقیق تر باید گفت در یک چرخه معیوب شهر پذیرای حضور افراد ناتوان جسمی نیست بر همین مبنا مشکللات بو جود آمده از عدم حضورشان در اجتماع سبب شده که مناسب سازی شهر همیشه زیر سوال رود.

مناسب‌سازی یک عملیات لاکچری نیست بلکه از الزامات جدی زندگی امروزی است

اما اگر کمی به آمارهای جهانی توجه کنیم و در خوشبینانه‌ترین حالت آمار معلولین در ایران را هم تراز آمار جهانی یعنی بین ۱۲ تا ۱۵ درصد در نظر بگیریم و دلایلی همچون نا ایمن بودن خودروها ،معابر ،جاده ها و محیط کار را در ایران در نظر نگیریم بایستی گفت با جمعیتی حدود ۸ تا ۱۰ میلیونی این عزیزان با انواع معلولیت مواجه هستیم حال با توجه به این آمار و اضافه کردن سالمندان ،افراد دارای معلولیت های موقت ،کودکان ،زنان باردار و مادران دارای فرزند و همراه کالسکه با آمار بالایی مواجه هستیم که اجازه نادیده گرفتنش را نداریم ضمن آنکه حتی در صورت نبود این آمار ،عدالت اجتماعی در حوزه تردد نیز اجازه گذر از کنار دسترس پذیری را نمی‌دهد در یک جمع‌بندی ساده باید گفت دسترس پذیر و مناسب‌سازی یک عملیات لاکچری و فانتزی نیست بلکه از الزامات جدی زندگی امروزی است که طبق قانون از وظایف تعریف شده مدیران شهری است.

اروپا، تبعیض ممنوع!

هیچ فرقی بین افراد سالم و معلول وجود ندارد خدمات یکسان است، ولی با این حال هستند کسانی که ندانسته یا با قصد ونیتی مشخص میان این افراد فرق می‌گذارند در اکثرکشورهای این قاره اگرکارفرمایان بین افراد سالم و معلول تفاوتی قائل شوند وهرگونه رفتار تبعیض‌آمیزی با آنها داشته باشند مجازات خواهند شد.

براساس این قانون هنگام پر کردن فرم‌های درخواست کار، حین مصاحبه‌های کاری، در مورد پرداخت‌ها، ارتقای شغلی و پیشرفت یا اخراج به هیچ عنوان نباید تفاوتی میان افراد سالم ومعلول وجود داشته باشد. البته در کنارهمه اینها، کارفرما موظف است در مورد وضع معلولیت و سلامت فرد اطلاعات کافی کسب کند تا مشکلی برای کارمند یا کارگر ایجاد نشود در مدرسه هم وضع به همین منوال است.

بنابراین در این کشورها دانش‌آموزان معلول برای راحتی هرچه بیشترازامکانات و تسهیلات ویژه‌ای کمک می‌گیرند. به‌عنوان نمونه برای ورود وخروج دانش‌آموز باید ازسطوح شیبدار مناسب استفاده شود و امکانات کتابخانه وسالن غذاخوری و… باید برای این افراد قابل دسترسی و مناسب باشد.

برای درک نیاز ویژه افراد ناتوان جسمی منتظر مناسبت های “شعار گونه” نباشید

مردم و مسئولین بیایید شهر را بدون هیچ محدودیتی برای همه بخواهید و تلاش کنید با ایجاد فضاهای قابل تردد برای افراد ناتوان جسمی ،بدون نیاز به کمک دیگران ضمن تکریم و حفظ عزت نفس این افراد،به بالندگی و رشد و شکوفایی آنها در سایه تعاملات اجتماعی و حضور در جامعه کمک کرده وبرای درک نیازهای ویژه منتظر مناسبتهای “شعار گونه” نباشید.