به گزارش کافه خبر قزوین،حسن شکیب زاده نویسنده و پیشکسوت عرصه رسانه در یادداشتی که در اختیار کافه خبر قزوین قرار داده است می نویسد: هفته‏ گذشته در چنین روزهایی چه غوغایی توی شهر برپا بود. مشتی استخوان از جمعی از شهدای مظلوم و مدافع وطن را وارد شهر کرده و از همان ابتدا گروهی که منافع خود را در شعاردادن و فریاد انقلابی‏گری سر دادن، می‏دانند، وارد کارزار شده و این استخوان‏های بی‏زبان و دفاع! را در جای‏ جایِ این شهر بردند و عکس گرفتند و استوری بازی کردند تا از غافله‏ ی مدعیان بی‏درد و عمل، عقب نمانده باشند.

استخوان‏هایی که صاحبانش دهها سال بود که هیچ خبر و نشانی از آنها نداشتند. همانند نزدیک به دویست شهید مفقودالاثر استان قزوین که هنوز هم خبری از آنها نیست و پس از گذشت سال‏ها، اگر خبری هم از پیدا شدنِ‏شان می‏آید افسوس که هیچ یک از عزیزانِ‏شان وجود خارجی ندارند تا اشکهایِ‏شان، گَردِ‏فراق را از استخوان‏های بی‏رمقِ‏شان بشویند.

و اما گروهی سالیان سال است که در پست‏های اشغالی شهر! شعار می دهند و رزومه می سازند که برایِ‏شان حداقل مقبره‏ای بسازند تا بازماندگانِ داغدارشان جایی برای دردِ‏دل با عزیزان‏شان را داشته باشند و یاد و خاطرات حماسه‏هایِ‏شان به بادِ فراموشی سرده نشود که متاسفانه نکردند کاری که حداقل وظیفه ی انسانی شان بود.

حالا هم با عکس‏های گرفته شده مشغول‏اند و چشم امیدشان به پیدا شدن مشتی دیگر از همین استخوان‏هایی است که برایِ‏شان ظاهرا، آمد دارد! آمدی که رفتنی بی بار و بَر به همراه خواهد داشت. البته خوب می دانیم که این نوع دردِ دل‏ها به‏ جایی بر نخواهد خورد و هیچ دردی از دردهای این دیار را هم درمان نخواهد کرد اما باید گفت. باید گفت تا بدانند که خیلی زود، بهای بی‏حرمتی‏ ها و بازی گرفتن اعتقادات و ارزش های این استخوانهای متبرک، باید پرداخت شود؛ پرداختی که دیر و زود دارد، اما سوخت و سوز، هرگز!