می شود بر این وضعیت بحرانی اعتراض کرد و از سکوت مصلحتی و زشت بیرون آمد و یقین کرد که دیگر هیچ کسی به فکرِ مردم نیست، به فکر کارگر نیست. به فکر معلم نیست. به فکر کارمند نیست. به فکر دانشجو نیست. به فکر مستاجر نیست.‌ به فکر کارگران بی کار سر چهارراه نیست. اصلا هیچ کسی به فکر مردم نیست.

سفر سید ابراهیم رئیسی،  رئیس جمهور دولت سیزدهم به استان قزوین و هیات همراه فرصت مغتنمی است که علاوه بر آشنایی بیشتر با منطقه زرخیز قزوین،عالی ترین مقام اجرائی کشور با مسائل و مشکلات منطقه آشنا و برای حل آنها چاره اندیشی کند.

علیرغم آن چه شنیده و دیده می شود سپاه مردمی ترین نهاد کشور است که با حضور افرادی چون رفیعی آتانی ها همچنان پابرجاست و از افتخارات ارزشمند این کشور محسوب می شود.‌

آقای مسئول باید بداند این عمه ها و عموهای اینستاگرامی یک نماد هستند.آنها تشکیل دهنده همان سوبژکتیویته های پنهانی هستند که از خرد، فرهنگ را به مقاومت علیه ساختار دعوت می کنند و در این چرخه معیوب شاهد آن هستیم که شوربختانه ساختار نیز با پهن کردن فرش قرمز و دادن فرصت و تريبون آنها را در آغوش می گیرد.

نفسهای باغستان سنتی قزوین به شمارش افتاده است بنابراین نیازمند یک عزم همگانی از سوی دستگاه های مربوطه است تا در حفظ و صیانت این میراث گرانبها بیش از پیش بکوشند.

نمایش «پروانه الجزایری» نوشته پیام لاریان و کارگردانی سعید شیخی از استان قزوین راه یافته به جشنواره فجر، امروز نوزدهم بهمن ماه ساعت ١۶ و ١٩ در سالن اصلی تئاتر مولوی به روی صحنه می رود.

میهمانِ خانه، اولین برنامه خانه هنرمندان قزوین بود که در پاسداشت هنر و هنرمندانِ بنام قزوین برگزار شد. به گفته مسئولین برنامه، خانه هنرمندان تصمیم دارد این کار خوب و ارزشمند را ادامه داده و در زمان‏های مختلف، قدردانِ قدرِ هنرمندان شهرشان باشد.

پیرنیا گفته بود: «خواهرم شبی در خواب دید که پدرم - که آن زمان هنوز صدراعظم نبود - به خانه آمده و تاجی در دست دارد، گفت: «این تاج محمدعلی‌میرزاست. باید الساعه بروم و بر سر او بگذارم.» تاج را روی یکی از طاقچه‌های خانه گذاشت و رفت تا رسمی‌ترین و بهترین لباسش را بپوشد. خواهرم به تاج نزدیک شد و دید از برف ساخته شده است و از پدرم پرسید: «این تاج از برف است؟» و پدرم پاسخ داد: «برای مدتی که او بر تخت می‌ماند، کافی است.»

حتما برای شما هم پیش آمده که شاهد اتفاقاتی باشی و احساس کنی این اتفاق شبیه اتفاقات زندگی خودت هست و تا حالا توجهی به آن نداشتی.

: مگر چند نفر در قزوین این سال‌ها به اندازه غلامرضا شهردوست و عمو حسن زرافشان کتاب به دست ما دادند که امروز از آنان ننویسیم؟ بعضی آدم‌ها تاریخ زنده و شفاهی شهرند، حتی اگر جسم‌شان دیگر میان ما نباشد.