به گزارش کافه خبر قزوین،حسن شکیب زاده نویسنده و پیشکسوت رسانه در یاداشتی که در اختیار کافه خبر قزوین قرار داده است می نویسد: امروزها قزوین پس از 38 سال شاهد بازگشت مشتی استخوان از یکی دیگر از شهدای مفقودالاثرش است. مفقودالاثری که یادم هست، ده سالی از شهادتش گذشته بود و تنها درخواست تنها دخترش این بود که “حالا که جنازه ی پدرم پیدا نشده حداقل یه سنگی برایش بگذارید که جایی برای سبک کردنِ مان و یادآوری اش داشته باشیم”. آن سالها تعداد شهدای مفقودالاثر استان قزوین بیشتر از حالا بود و به مرور تعدادی از آنها در تفحص های رزمندگان شناسایی شده و مشتی از استخوان هایشان تحویل بازمامدگان شان شد.

اما به دلیل حفظ حداقل نام و یاد این عزیزان حدود ده سال پیش پیشنهاد تهیه ی طرح و ساخت المان یادبود دویست شهید مفقودالاثر استان مطرح شد و چند سال بعد با رفع موانع مختلف اداری و غیراداری و تهیه ی طرح لازم با اجرای فراخوانی ملی در سال 1394 و انتخاب آثار برتر و دادن جوایز و هدایای آنچنانی به منتخبین آثار، سرانجام در کارگروه ساماندهی گلزارهای شهدای استان که متولی آن استانداری قزوین است، شورای اسلامی شهر و مجموعه ی شهرداری قزوین، مصوب شد طرح منتخب در گلزار شهدای قزوین اجرا شود تا خانواده های صبور و مظلوم شهدای مفقودالاثر، مکان و فضایی برای یادآوری یاد و خاطره ی عزیزان شان و تخلیه ی غم و اندوه فراق شان داشته باشند.

حال باگذشت چهار دهه از دوران جنگ تحمیلی و طی همین سالها و به دفعات، مسئولین استانداری، شهرداری و شوراهای وقت با فرمایشات مختلف و با ساختن خبرهای آنچنانی، از احداث المان مفقودین خبر دادند ولی هیچ اقدامی در جهت اجرای آن که می بایستی با اعتبارات استانی و شهرستانی اجرا شود، صورت نگرفت و همچنان هرازگاهی که مشتی از استخوانهای این عزیزان پیدا می شود به صدور بیانیه و دیدار تبلیغاتی با بازماندگان شان و دادن وعده وعیدهای تازه می پردازند تا همچنان تبلیغی برای حفظ پست و مقامِ کسب شده شان از قِبَلِ خونِ همین شهدا باشد.

البته در ایام برگزاری کنگره ی سه هزار شهید استان هم قرار بود کلنگ این طرح به زمین زده شود که متاسفانه متولیان امر با اجرای برنامه های صوری و شعاری و صرف هزینه های آنچنانی، نه تنها کلنگی به زمین نزدند بلکه فراموششان شد که دویست شهید مفقودالاثر استان هم برای حفظ دستاوردهای همین نظام و حکومتِ حاکمانش به مسلخِ دفاع از دین و میهن رفتند. و امروزها اگر صدایِ خانواده های صبورشان در نمی آید، به خاطر پیوستن بیش از نیمی از والدین به فرزندانِ شهیدشان و ناامیدی الباقی ماندگان از بی توجهی مسئولین به وظایفشان می باشد که همچنان ادامه دارد تا تماما فراموش کنند و فراموش شوند.